Vaarwel Perikles, dansende mythe van Molyvos

Als een ondeugende Karagiozis
danste hij rond zijn klanten
zijn plooiende gezicht
in een dikke glanzende grijns 
 
Een balletje gehakt hier, een smakelijk visje daar
jonglerend met volle borden
soms een buiging, soms een groet
nooit een klacht over zijn lippen
 
Zwoele avonden vol traditionele tonen
poppen die eindeloos kwekkend
de Griekse wereld
humorvol over de tong lieten gaan
 
dan lichtten zijn lachende ogen
op van plezier
zoals wanneer vingers zich kromden
over de gladde snaren van een bouzouki
 
en als de zomeravond vorderde
de lege flessen muziek maakten
stegen de voeten lichtzinnig van vloer
vader, dochter, vader, zoon
 
Het Griekse leven zwierend gevierd
nachten vol rondtollende mensen
en hij, midden op de dansvloer
van zijn bloemrijke restaurant
 
soms vervaarlijk zwaaiend met geweer
bevolkte tafels tegemoet
schot in de blauwe lucht
en weg waren de visetende wespen
 
Zijn rijke leven naderde de schemering
in zijn ouwe witte bakkie
de zonsondergang tegemoet
om in Eftaloe te vissen
 
Naar de tuin of naar de zee
Georgina altijd aan zijn zijde
tuffend en genietend
de lege avonden door
 
O, Perikles, dansende mythe van Molyvos
de slaap nam je stem
de muziek, dans en je leven
ver achter het zachte avondrood
 
in de hemel kun je hengelen
zoveel als je wilt
terwijl wij je hier
zo zullen missen.