Monsterlijk

Over het songfestival

Heeft u dit jaar naar het Eurovisie Songfestival gekeken? Ik wel. En ik moet zeggen dat ik heb genoten van een aantal liedjes, ik heb zelfs gelachen om de humor die sommige landen naar voren brachten (waaronder dat van LT United uit Litouwen met We are the winners). Maar ik kon wel janken toen de puntentelling kwam.
Men fluisterde dat Griekenland, het land dat het dit jaar organiseerde, niet wilde winnen omdat zo’n evenement organiseren veel te veel geld kost. Anna Vissi, die Griekenland dit jaar voor de tweede keer vertegenwoordigde, was uiteraard niet weg te slaan uit alle publiciteit en haar nummer Everything werd al voor het songfestival helemaal grijs gedraaid. Ik heb minstens 3 verschillende clips gezien die het nummer ondersteunde, waaronder eentje van haar bezoek aan Amsterdam.

Op het Songfestival maakte Everything nog meer indruk op me. Maar meer nog voelde ik me aangetrokken tot de mooie omhoogslaande stem van Sibil Tüzün uit Turkije met haar liedje Süper Star, of de mengeling van pop en folklore van Hari Mata Hari uit Slovenië-Herzegovina. Maar wie ben ik? Ik ben een kijker van de oude stempel die vroeger bijna alle festivalliedjes verfoeide, maar stiekem toch altijd keek, omdat ik gek was op de spanning en de puntentelling. La Hollande: douze points!

Maar het oude Songfestival is niet meer. Wat mij betreft dan. Was het in 1974 voor de ouderen een shock dat het popliedje Waterloo van Abba kon winnen, of in 1998 voor Israël een shock dat hun transseksuele Dana International het Festival won, voor mij was het een grote shock dat de monsters uit Finland dit jaar wonnen. Wat heeft hardrock in godsnaam met het Songfestival te maken? Vroeger had je duizenden regels. Voor de liedjes, voor de kleding, voor alles. Ik geloof dat het nu Vrijmarkt is geworden op het Songfestival en wat misschien begon als grap voor Finland is voor mij geëindigd in de Ondergang van het Songfestival.

Goed. Ik word oud. Het Songfestival is altijd al een kwestie van vriendjespolitiek geweest. Volgens een stemgedrag-analyse van het Institute of Advanced Computer Science te Leiden staan Griekenland en Cyprus zelfs eenzaam aan de top van landen die elkaar de meeste punten toespelen. Deze keer heb ik me laten uitleggen dat het vooral dankzij de jeugd is dat de Finse horrorshow won. Die sms-sen graag en snel en vinden zo’n groep natuurlijk top omdat die ook nog eens hard tegen de schenen van traditie trapt.

En dat hele sms-gedoe is flauw. Want hoe kan zo’n klein kikkerlandje als Nederland het nu opnemen tegen zo’n groot land als Rusland? Je kunt net zo goed het aantal mobieltjes tellen per land en je hebt de uitslag. Daar hoef je geen Songfestival voor te organiseren. Je enige redding is goed op te vallen. Maar ook dat is tegenwoordig heel moeilijk geworden op het Songfestival. Want iedereen probeert er een spectaculaire show van te maken. Finland voorop. En die heeft gewonnen.

Paul de Leeuw, de cabaretier die de Nederlandse punten moest doorgeven, heeft dit heel goed begrepen. In niet mis te verstane woorden probeerde hij in de minuut die hij had om de Hollandse punten door te geven ten overstaan van miljoenen televisiekijkers telefoonnummers uit te wisselen met de Griekse presentator Sakis.

De zondag na het Songfestival was het de naamdag van Eleni en Costas. Onze Engelse buurvrouw Helen werd in het zonnetje gezet met een grootse lunch en al snel bleek dat het merendeel van het gezelschap die ochtend alle napraatjes over het Songfestival op de tv hadden gevolgd. De Grieken vroegen bezorgd wie die gekke Hollander was. Eerst begreep ik er niets van. Werd Nederland met iemand anders verwisseld? Treble, de Nederlandse inzending, was er donderdag toch al uitge-smst? Toen begreep ik dat het over Paul de Leeuw ging. Met een beetje schaamtegevoel legde ik uit dat het een van de populairste tv-presentatoren uit ons land was. ‘Trello ine’ Hij is gek. En zo is Holland toch nog een beetje opgevallen op het Songfestival.

Ik weet niet of Paul de Leeuw na deze actie nog van plan is naar Griekenland te reizen om zijn schone Sakis te bezoeken. Dit voorjaar, in een van zijn shows, schotelde hij de Nederlandse kijkers voor dat Lesvos het eiland der lesbiënnes is. Helemaal fout. Kom maar kijken, Paul de Leeuw, behalve in Erèsos zijn er geen samenscholingen van vrouwen op Lesvos, maar van mensen die van rust en natuur houden.