Ondanks het regelmatig eten van chorta, het consumeren van schotels vol verse groenten en het drinken van het sap van de sinaasappels die nu van de bomen beginnen te rollen, heeft de griep me toch flink te pakken gekregen…

En niet alleen mijn huishouding is een beetje in de war. Buiten, waar de ene dag een zuiderstorm de plastic tuinstoelen richting zee zwiept en de andere dag de noorderstorm ze ongeveer weer op hun plek blaast, blijft het weer maar op en neer springen: van koud naar zacht en warm, van heftig onweer en bakken vol regen naar blauwe luchten, waarin mooi afgetekende wolken zich naar elders haasten. Het enige wat nog ontbreekt zijn de witte toppen van de Olympos en de Lepetimnos, afstekend tegen een strakblauwe hemel.

Ik verstop me warmpjes in mijn bed, gevloerd door al deze wisselvalligheid. Je zou denken dat de natuur zich ook gedeisd zou houden. Tot mijn verbazing echter steken wilde asperges nieuwsgierig hun kopjes boven de struiken. Zou het al lente zijn? Nou nee, volgens de Griekse volkskalender begint de echte winter pas over een maand, in januari, en duurt hij tot begin maart, als de aspergetijd aanbreekt.

Ook de eerste wilde narcissen proberen vrolijk hun knoppen door de olijvennetten heen te ontvouwen. Deze lentebodes had ik al eens eerder betrapt op het te vroeg uitkomen. Ik zag ze twee jaar geleden met kerst hun bloemblaadjes al eens openen, maar nu zijn ze nog een maand vroeger.

Maar de bloemen die het wel erg bont maken dit jaar, zijn de anemonen die al vanaf eind november overal de grond uitpiepen. De anemonen zijn altijd al de voorlopers van de lentebloemen geweest. De eerste winter dat ik hier was, spotte ik ze eind januari. Vorig jaar echter werd de eerste anemoon hier eind december gespot, en dit jaar… Hallo, de winter staat voor de deur, niet de lente!

Anemonen worden ook wel windbloemen genoemd: anemos is het Griekse woord voor wind. Volgens de mythologie zijn ze ontstaan uit de tranen van Aphrodite. Deze godin van de liefde was vaak verliefd, maar toen ze verliefd was op Adonis, een schone jonge god, had ze het wel heel erg te pakken. De god van de oorlog, Ares, was jaloers en stuurde een wild zwijn op Adonis af. In de worsteling met het zwijn liet Adonis het leven, waarop Aphrodite tranen met tuiten huilde. Haar tranen vermengden zich met Adonis’  bloed en werden weggeblazen door de wind. Zo ontsproten er overal bloedrode anemonen. 

Voordat deze rode schoonheden verschijnen, hebben eerst de anemonen in de meest uiteenlopende tinten tussen wit en paars de velden verkend. Een verklaring hiervoor heb ik nog niet gevonden in de mythologie, maar er zal allicht een jaloerse god aan te pas zijn gekomen, die het bloed van Adonis wat heeft getemperd.

Misschien tellen de anemonen wel de winddagen. Dit najaar heeft al zoveel stormen gehad die normaal pas in januari en februari blazen, dat het inderdaad tijd lijkt voor de lente. Maar we hebben nog drie maanden te gaan, voordat we dat euforische jaargetijde krijgen.

Op Cyprus, waar Aphrodite is geboren en waar volgens de Griekse mythologie de anemonen zijn ontstaan, is de natuur ook van slag. Het eiland zit dik in de problemen, omdat men daar kennelijk al die winderige nattigheid die hier is gevallen, nog niet heeft gehad. Op Cyprus heeft aartsbisschop Chrysostomos de bevolking opgeroepen om in alle kerken te bidden voor regen. De reservoirs op dit eiland bevatten nog maar zó weinig water, dat eind van het jaar het water op zal zijn. 

Hier op Lesvos blijft het weer heel geanimeerd (een woord dat eveneens van het Griekse anemos afgeleid is). De regen zwiept onbarmhartig tegen de ramen. De asperges, narcissen en anemonen bekijken het maar. Het weer is zo winters, mijn hoofd gelijk een donderwolk en mijn neus gelijk een regenwolk, dat ik mijn bed weer induik.