Athene is begonnen met de aanleg van gekleurde voetgangersbanen met aangrenzende publieke ruimtes, dwars door de stad, om alle delen van het historische centrum met elkaar te verbinden: ΜεγάλοςΠερίπατος, oftewel The Great Walk, wat volgens haar scheppers ‘De mooiste stadswandeling van Europa’ zal worden. 6,8 km wandelcomfort, waarvoor bushaltes worden verplaatst en waardoor het toch al drukke verkeer nog meer in de knoop komt. De Grieken zijn nu eenmaal moeilijk hun auto’s uit te krijgen. Waar het grote geld rolt, is ook de geruchtenmolen aanwezig: over de meer dan peperdure bloembakken die op sommige delen ter versiering worden geplaatst. En over de kwalitatief inferieure verf, die geleverd wordt door een firma wiens communicatiebedrijf een bedrijfsleidster heeft, die de zus is van de burgemeester van Athene, Kostas Bakoyianni, die weer de zoon is van Dora Bakoyianni, ooit burgemeester van Athene en zus van de Griekse premier Kyriakos Mitsotakis. (Zie The Great Walk van Bruno Tersago).

Athene treedt in de voetsporen van diverse andere Europese steden die hun centra fiets- en wandelvriendelijker willen maken. Mytilini begon al ver vóór de corona-uitbraak aan de realisatie van een plan met dergelijke gekleurde paden voor tweewielers en tweevoeters, gecentreerd rond het kasteel, terwijl Athene de uitbreiding van zijn al gerealiseerde voetpaden pas midden in de corona-crisistijd, in mei, goedkeurde en nu naarstig aan de slag is gegaan.

Elders op het eiland, in de gemeente West-Lesvos, is wegenbouw een van de voornaamste bezigheden geworden. De zo vaak stilgelegde aanleg van de beruchte nieuwe weg Kalloni – Sigri neemt nu met grote sprongen serieuze vormen aan. Het gedeelte Skalochori – Vatoussa is al twee jaar zo goed als af, inclusief wegmarkeringen en verkeersborden, maar aan beide ingangen blijven vrolijk de borden ‘Verboden in te rijden’ staan, wat massaal wordt genegeerd. Waarom zou je kilometers lange banen nieuw asfalt links laten liggen, wanneer je de reistijd tien tot vijftien minuten kunt bekorten? Bovendien is het gedeelte Vatoussa – Sigri wegens de drukke werkzaamheden een hachelijk avontuur geworden, waar je langzaam moet slalommen tussen de tientallen vracht- en werkwagens en je de verkeersborden maar beter wél kunt gehoorzamen: voordat je het weet, kom je op een verkeerd wegdeel en kieper je een afgrondje in.

Een kleiner team wegenbouwers – maar net zo nadrukkelijk aanwezig – heeft de taak op zich genomen om alle meters bestaand asfalt in West-Lesvos opnieuw met deze zwarte bitumineuze stof te bekleden. Nodig of niet, zonder pardon worden er kilometers ZOAB gestort, waarna perfect witte lijnen volgen. Nu zoef je bijna geruisloos over het eiland.

In 1933 haalde Hitler wat oude plannen voor autosnelwegen uit de kast en startte de uitvoer. Wat resulteerde in werkverschaffing voor honderdduizenden werkloze mannen en duizenden kilometers ‘Autobahn’. Het temperde de toen in Duitsland heersende crisis een beetje. The Great Walk in Athene zal wel een aantal mensen aan het werk houden, maar ik vraag me af of het asfaltproject op Lesvos ook voor de werkverschaffing is. Zoveel mensen werken er zich niet in het zweet onder de kokendhete zon. Dus vraag ik me af of dit ook zo’n Atheens The-Great-Walk-gevalletje is en of de familie van de burgemeester van West-Lesvos misschien een asfaltfabriekje heeft.

Het is allemaal leuk en aardig om terug te kijken naar vroeger toen alles beter was, maar van de corona-crisis heb ik geleerd veranderingen als positief te beschouwen. De geweldig slecht bestrate Eftaloe-boulevard was een ideale wandelroute, waar op sommige plekken de natuur het oude wegdek probeerde over te nemen. Deze weg langs zee werd pas enkele decennia geleden voor het eerst geasfalteerd, waarna de mokkende zee regelmatig probeerde de straat te ontmantelen. Nu is alles met een diepzwarte laag glad gestreken, voorzien van fonkelende witte zij- en middenlijnen. Ik moet eerlijk toegeven dat het eigenlijk best mooi is. Nu het deze corona-zomer winterstil is op de weg (misschien zoeven er per half uur gemiddeld twee auto’s over), loop ik graag tussen de dubbele middenlijn. Het geeft een bijna hypnotiserend effect. Voor de zekerheid leer ik de honden bij de zijlijnen te blijven, want de weinige auto’s die er rijden, hoor je bijna niet aankomen, en het stevige asfalt is een uitnodiging voor sommige automobilisten om hun racekunsten uit te proberen.

Nieuwe tijden, nieuwe uitdagingen dus, ook al weet ik bijna zeker dat de zee – aangewakkerd door de over enkele maanden arriverende winterstormen – de weg meedogenloos zal aanvallen en we volgend jaar wellicht weer een nieuwe laag nodig zullen hebben. Wat de reden ook mag zijn van de op Lesvos heersende asfalteerwoede tijdens de corona-crisis, de witte lijnen hebben je nog nooit zo mooi toegelachen.