Vorige week pakte ik de theepot om thee in te schenken. Die viel bijna in gruzelementen, toen ik zag wat zich rond de theepot had genesteld: een donkerbruine slang! De theepot zette ik vlug weg en voordat de doezelende slang kon reageren, had ik een rond vliegennet over hem heen gezet. Van schrik hield hij zich koest.

Omdat het echte Grieks zomerweer zich nog niet heeft laten zien, vermoed ik dat die arme slang het koude meiweer ook de keel uithing en zich daarom om de warme theepot had geslingerd.

Wat nu? De kop inslaan? Liever niet. Ik besloot hem met de pizzaschep buiten te zetten en snelde in recordtijd naar buiten om deze stok met ronde schijf te halen. Ik was weer binnen voordat de slang zich kon bewegen.

Hoe schuif je een slang onder een vliegennet op een pizzaschep? Ik nam een acrobatische houding aan – met één hand aan de steel van de pizzaschep, zo ver mogelijk van de slang vandaan en met de andere hand de stolp vastpakkend – en begon de slang langzaam op de schep te schuiven.

Maar helaas: de slang raakte in paniek, begon te kronkelen, vond een spleet om te ontsnappen en ging er als een haas vandoor! Daar stond ik dus met een leeg vliegennet en een pizzaschep, kijkend naar de kier tussen het buffet en de muur waarheen de vogel was gevlogen. Het buffet is te zwaar om te verplaatsen, maar ik was te bang om het daarbij te laten. Ik kan niet rustig gaan zitten werken, theedrinken, koken of wat dan ook, met het idee dat de slang gezellig aan tafel komt zitten, zich genoeglijk oprolt achter mijn warme computer, of – wanneer ik een middagdutje doe – bedenkt dat met tweeën slapen veel gezelliger is dan in je eentje.

Dus begon ik alle kieren tussen het buffet en de muur hermetisch af te sluiten met verfrommelde plastic zakjes, haalde latjes, een hamer en spijkers en begon furieus te timmeren. Pas toen er geen gaatje meer te bekennen was tussen het buffet en de muur, kon ik weer rustig ademhalen.

Ik voelde me behoorlijk schuldig de dagen erop, maar ik durfde de latjes niet weg te halen. Stiekem hoop ik dat het hem toch is gelukt om weg te komen. Naderhand bleek het geen giftige slang, dus hij deed geen vlieg kwaad. Maar ja, je zonder toestemming over mijn theepot ontfermen, dat pik ik niet.

De koningin kwam er beter vanaf. Al jarenlang vier ik hier koninginnedag met een glas en een vliegenmepper. Die dag valt altijd eind april, begin mei en begint met de entree van de koningin. Het is een enorme hoornaar, de grootste wesp van Europa, die hier luid zoemend het huis binnenvliegt, zonder te verraden hoe ze binnenkomt. Na wat heen en weer gevlieg heeft ze me zó geërgerd dat ik mijn werkzaamheden wel moét staken. Dan begint het spel: de koningin vliegt door het huis en ik erachteraan met een groot glas en de vliegenmepper. Zodra ze zich laag genoeg ergens neerzet, gooi ik het glas over haar heen, schuif de vliegenmepper eronder en zet de koningin buiten. Ronde één. Zo’n half uurtje later verschijnt mevrouw gewoon weer opnieuw en begint het spel van voren af aan. Vorig jaar won ik na vier rondes en liet ze zich niet meer zien. Deze week was ze er weer, maar ze begint duidelijk ouder te worden, want al na twee rondes bleef ze weg.

Dat is natuurlijk onzin, want een wesp leeft maar één jaar. Dus moet het elk jaar een andere, binnendringende koningin zijn geweest. Toch vraag ik me af waarom ik jaarlijks word vereerd met koninklijk bezoek.

Ook al laat de zomer op zich wachten, de insecten staan weer allemaal paraat om je het leven zuur te maken; spinnen, mieren, muggen en rupsen. Het nieuwste ‘gevaar’ hier in het noorden van het eiland is de gemotoriseerde rups, in de volksmond Het treintje genoemd. Het is een pretpark-achtig voertuig, dat de dorpen Molyvos en Pètra onveilig maakt. Eerst was het er één, maar het heeft zich al vermeerderd tot drie en komt zelfs al tot Anaxos. Het vervoert wie maar wil betalen, van Pètra naar de haven en het kasteel van Molyvos. Echt bang hoef je er niet voor te zijn, want het kruipt – tot irritatie van de snelle weggebruikers – heel langzaam over de weg en is ’s avonds zó uitbundig verlicht, dat het wel een kermisattractie lijkt. Dit guitige locomotiefje met twee of drie wagonnetjes gaat echter niet naar Eftaloe, dus ik hoef niet bang te zijn dat ik op een dag thuiskom en een treintje in huis aantref.