(Een tuf-landschap bij Chidera)

Terwijl op Lesvos de maand november in geen tijden zo nat is geweest en de paddenstoelen zich in de bossen verdringen om het daglicht te zien, zit ik mooi opgescheept met van die amoebe-achtige kankercellen die mijn longen onveilig maken. We hadden jaren weinig tot geen paddenstoelen wegens een droog najaar, maar nu zijn er zoveel dat professionele plukkers klagen over kelderende prijzen. Paddenstoelen doen echter niets tegen kankercellen.

Ik zit in het najaar van mijn leven: gezien mijn leeftijd, maar nu dus ook met de gezondheid. Lesvos zit ook in de herfst, maar dat is gewoon een wederkerend jaargetijde, terwijl ik bij mij geen volgend najaar zie aankomen. Verschil moet er zijn. Herfst op Lesvos: een schitterende tijd waarin er na de dorre zomer opeens hele nieuwe werelden uit de grond knallen: paddenstoelen, grassen, wilde groenten en andere planten die het landschap weer knalgroen verven.

Ik heb geen idee wat voor kleur kankercellen hebben. Ik wil het niet weten ook. Ik hou er niet van om alles exact uitgelegd te krijgen met plaatjes, foto’s en schema’s erbij. Ik laat liever mijn fantasie los op hoe die kwaadaardige duiveltjes mijn lijf veroveren. Dat vind ik minder bedreigend.

Enkele maanden geleden werd ik verrast door een bizar berglandschap nabij Chidera, waar grillige vormen de berg afrolden: tuf. Tuf is samengeklonterde vulkanische as en ander gesteente. Door erosie heeft het de meest bizarre vormen aangenomen. Ik ben nog nooit op de maan geweest, en gezien mijn conditie zal ik er ook wel nooit komen, maar dat stukje tuf-landschap bij Chidera zou een maanlandschap kunnen zijn.

Alsof ik voorvoelde wat medische onderzoeken niet veel later in mij naar boven zouden brengen, associeerde ik de meanderende vormen als de binnenkant van mijn longen: een longlandschap, dat nu dus wordt aangevallen door drones die kankercellen afschieten, om het met een modern plaatje te zeggen.

Lesvos is één groot vulkanisch pretpark. Tot in alle uithoeken van het eiland vind je buitengewone steen- en rotsformaties, allemaal ontstaan toen de vulkanen het eiland creëerden en terroriseerden. Zo lijken sommige bergen te zijn gebouwd met rechtopstaande zuilen, zoals de lavazuilen bij Ligonas en Pelopi, terwijl bij Erèsos vierkant gesteente een berg siert. Rotslagen lopen ondulerend langs een bergrug in Faneromeni. Het zeemeerminnenkerkje (Panayia i Gorgonas) in Skala Sikaminias is gebouwd op rode lavarotsen. Vaak weet men niet eens dat men op een uitgebluste of mislukte vulkaan staat: het Panagia Glikofiloesa kerkje in Pètra is gebouwd op een zogenaamde vulkanische plug, terwijl het Ypsilo-klooster met zijn indrukwekkende verzameling bliksemafleiders op een nooit ontwaakte vulkaan is gebouwd, een zogeheten lavakoepel.

Misschien dat de doktoren het landschap van mijn longen nu ook heel interessant vinden. Ik onderga dan ook het ene na het andere onderzoek en zo ben ik in fase drie beland, waarbij ik kies voor geen langdurige behandeling omdat die het lichaam nog verder aantast zonder grote kans op genezing. Op Lesvos gaat de grootste wetenschappelijke aandacht uit naar de versteende bomen die het meest tot de verbeelding spreken van bezoekers. Miljoenen jaren oude bomen worden teruggevonden op de plek waar ze ooit overvallen werden door vuurspuwende bergen, soms met takken en blaadjes er nog aan. Onder laagjes aarde in het westen van Lesvos liggen nog steeds hele oerbossen begraven. Geen idee of de kankercellen nu ook mijn longwanden aan het begraven zijn.

Ik sta er telkens weer van versteld, wat het eiland allemaal aan fascinerende landschappen te bieden heeft. Sommige met een mysterieus tintje, zoals de rots van Issa, anderen onopvallend zoals de lavarug bij Avlaki (bij Pètra). Een vulkanisch-rest-eiland. Daar zijn mijn longen niets bij. Ik ben slechts een van de snelle passanten die even mogen dansen op het vulkanische Lesvos. Gelukkig maar dat kankercellen geen hele eilanden om zeep kunnen helpen, ook al decimeren ze wel een deel van de wereldbevolking. Ik sta niet alleen.