Een hittegolf laat de huid dikke tranen wenen en een duik in de verkoelende zee is dan de beste optie om de dag door te komen. Water is het overlevingsdrankje, maar daarnaast kan een ijskoud glaasje ouzo ook uitkomst bieden in zo’n vermoeiende warmte.
Ouzo is de nationale drank van Griekenland, alhoewel ’s avonds laat altijd wel een fles whisky ergens opduikt. Lesvos is de ouzo-hoofdstad van het land, omdat er de meeste (en beste) ouzo wordt geproduceerd. Het is een relatief nieuw drankje, net zoals de beroemde Griekse tomaten ook laatkomers zijn. Pas rond 1900 brak de echte ouzioterie uit, een welkome vervanging voor de ongezonde, vooral in Frankrijk populaire absint.
Varvayannis bracht in 1860 zijn kunst van het destilleren vanuit Odessa naar het eiland. Maar ook tijdens de volkerenruil in 1923 namen veel Ottomaanse Grieken destilleergeheimen mee. Sommige mensen zullen zich verbazen over het feit dat er in het Ottomaanse rijk alcohol gedronken werd. Het was weliswaar een moslimimperium, maar er werden tegelijkertijd zoveel andere goden geëerd, dat er overal wel alcohol te vinden was. Bovendien moesten alle buitenlanders rijkelijk belasting betalen over de alcohol (Müskirat resmi): daar haalde geen enkele sultan zijn neus voor op.
Sterker nog, sultan Selim II (1524-1574) was zelf niet vies van een glaasje wijn en werd ook wel De Dronken Sultan genoemd. Niet alleen dit heerschap voerde een dronken bewind over deze grote natie, ook de vader van het moderne Turkije, Kemal Atatürk, was meerdere malen per dag te zien met een glas raki in de hand. Zijn dagelijkse consumptie van de voorloper van de ouzo wordt op 1 liter geschat en hij stierf uiteindelijk in 1938 aan een levercirrose.
Hoewel aankomende sultan Erdogan het steeds moeilijker maakt voor de drinkers, blijft de nationale drank van Turkije raki, gedestilleerd uit druivenschillen die overblijven bij het wijnpersen. De naar Lesvos verbannen of gevluchte Ottomaanse Grieken pasten eeuwenoude procedés toe, maar de alcohol werd op het eiland verrijkt met een fors boeket aan lokale kruiden. Rijd je naar het zuiden, dan vind je in de omgeving van Lisvori de ‘ouzo-velden’: anijs, dille, komijn en granen, wat maar slechts enkele van de vele ingrediënten zijn die elke ouzo-producerende familie in haar ouzo doet. En ieder bewaakt angstvallig zijn recepten.
Zelfs wanneer je de ouzofabriek van Varvayannis in Plomari bezoekt, zul je niet achter het geheim komen, maar zul je wel iets meer leren over de productie. Ook de E.V.A. die in Mytilini een klein ouzo-museumpje bestiert, zal niet zo snel met zijn recepten komen. In een door hen fraai uitgegeven informatief boekwerkje – Lesvos insider – geven ze naast de geheimen van het ouzo-eilandleven, slechts enkele mastiek-cocktailrecepten prijs.
Lesvos is ín, Ibiza is uit, las ik recentelijk op Wow, the New World. De eerste tekenen zijn er al: het Symbiosis Lesvos Arts Festival is in de maak, de spraakmakende discotheek oXy is weer geopend, Skala Eresou met zijn vele cocktailbars, fraaie strand en kleurrijke bezoekers is, net als Vatera met zijn hippe strandtenten, klaar voor de zomer en veel jongeren trekken naar de talloze onconventionele stranden zoals Drota, Makara en Kroesos. Dus ouzo is ín, sangria (of al die andere kleurrijke cocktails) is uit. Giet wat water bij de ouzo, vul het glas op met ijsklontjes en deze parelmoerkleurige drank, tezamen met wat mezèdes en vrienden, is de beste remedie om de hittegolf te vergeten en te genieten van het eiland dat volop paradijselijke vakantiemogelijkheden biedt.