Gisteren, aan het begin van de middag, zat ik thuis koffie te drinken met een vriendin, toen opeens een schelle donkere toon door de kamer schalde. We vielen haast van onze stoel van schrik en keken elkaar even aan: wat is dit?! Dat klonk absoluut niet als een aardbeving. Het was heel even stil, waarna we onze telefoons grepen: WEERALARM! Wegens naderend noodweer gelieve niet onnodig naar buiten te gaan de komende uren.
Stel je voor wat voor een schrikaanjagende herrie een kudde telefoons moet hebben gegeven, wanneer je bijvoorbeeld in een supermarkt zou zijn: iedereen op zoek naar de schuilkelders!
Vol ongeloof keken we naar buiten: het was nog net geen stralend blauw, maar de lucht was lichtgrijs en de zon deed zichtbaar haar best om er doorheen te prikken. In de verste verte geen donkere wolk te zien. Wat een onzin! We wisten van een weeralarm in Athene. Daar kan het ook altijd lekker tekeergaan, maar de hoofdstad is zo’n 50 minuten vliegen van Lesvos vandaan en wat daar valt kan moeilijk hier vallen. Volgens de door ons geraadpleegde weerberichten zou het noodweer pas in de avond boven het eiland losbreken, áls het al zou lukken om het eiland te bereiken. Regelmatig zien we zwarte waterdampmassa’s met een vaartje op het eiland afstuiven en dan met een keurig bochtje opeens afzwenken richting Turkije, alsof Lesvos een voor regenwolken besmettelijk eiland is. Daarom hadden we een super droog najaar waarin heel veel paddestoelen het vertikten om acte de présence te geven en we met pijn in het hart moesten toekijken hoe de regen wél in Turkije viel.
Toen ‘de komende uren’ allang voorbij waren, begonnen in het donker felle bliksemflitsen het naderend onheil aan te kondigen. Op dat moment zond 112 geen luide zoemtoon door de telefoons om te waarschuwen dat je maar beter dekking kon zoeken, mocht je nog buiten aan de wandel zijn. Precies zoals de weerberichten voorspelden, werden de hemelsluizen halverwege de avond opengegooid en kregen we een machtig spektakel voorgeschoteld van regen, hagel, knallende donder en felle lichtflitsen. Het licht in huis knipperde even maar besloot niet uit te gaan, en uren later lichtten alleen boven Turkije de bliksems nog op en begon de donder steeds zachter te rommelen.
Toen had ik inmiddels een hele klus achter de rug als concertmeester. Tijdens een van de aardbevingen heeft het dak van het huis een kleine opdonder gehad en wanneer het regent, vallen de druppels nu ook binnen. Pannen, potten en schalen waren niet aan te slepen. Ik moest ze ook nog eens regelmatig verplaatsen, afhankelijk van in welke hoeveelheid het regenwater zich naar beneden stortte. Van metaal, plastic en porselein… al die regenopvangers geven hun eigen geluid: drop, drip, druppel, drep, drap, droppeldepup, dripdrap, dropdrip, enzovoorts. Was ik een dadaïst geweest, dan had ik een zorgvuldig georkestreerd regendrupconcert kunnen opnemen.
Op dit moment is het binnen en buiten weer droog, ook al heb ik de bakken maar even laten staan, want volgens de weerberichten zou het nu moeten regenen. Maar zelfs in Turkije zie ik af en toe de zon schijnen. De regenwolken zullen wel ergens opgehouden zijn voor een bakkie koffie of een versterkend glaasje tsipoero: zelfs de weerberichten zien de fratsen van het weer niet altijd aankomen.
Ook dat nare 112 alarm heeft de telefoons niet meer lastig gevallen. Ik ben blij dat ze datzelfde signaal niet gebruiken om aardbevingen aan te kondigen. Dan was de telefoon niet meer tot bedaren te brengen geweest, daar het hier de laatste weken behoorlijk heeft gerammeld. En in dat geval had je nooit meer kunnen slapen, want soms werden we wel driemaal per nacht wakker van ratelende dakpannen, rinkelend serviesgoed en het gerommel van de aardbeving zelf, wat echter lang niet zo hard klinkt als een 112 alarm.
Niet alleen Lesvos maar ook andere delen van Griekenland zijn in de ban van de aardbevingen die de aarde vrolijk blijven schudden. Ik ben er al redelijk aan gewend en zolang de schilderijen niet van de muren donderen, draai ik me om wanneer er een hoorbare siddering door het huis gaat. Ik raad de kracht van de beving, zucht even diep en dommel weer in in mijn schommelende bed. De volgende dag controleer ik op internet of ik de sterkte goed had geraden: een 3,1, een 3,8 of zelfs een 4,1. Ik begin de kunst al aardig te beheersen.
Het 112 telefoonalarm heeft niet kunnen voorkomen, dat het tegenwoordig ook bij mij binnen in huis regent. Desondanks mag ik me gelukkig prijzen, dat het huis nog overeind staat en niet door het aardbevingscomité dat de huizen controleert, onbewoonbaar is verklaard, zoals de huizen van enkele mensen in Molyvos en andere dorpen. Maar de komende tijd zal ik toch even dakloos moeten worden om niet meer te hoeven struikelen over bakken, potten en pannen op de grond.